Dwa podwójne powroty

Wacław Krupiński: KULTURAŁKI

Z każdą piosenką narastający zachwyt mnie ogarniał - podśpiewywałem, podrygiwałem, bez mała w tany bym ruszył... Po raz pierwszy drgnąłem bodaj przy piosence, która nadała tytuł recitalowi - "Dom za miastem". Poruszyły mnie też dwie piękne ballady - »Sheila« do wiersza Haliny Poświatowskiej, jak i »Tam gdzie cisza«, ze słowami Roberta Kasprzyckiego. Nie powstydziłby się ich Eric Clapton - pomyślałem; przesadnie? Może, niemniej pomyślałem... A tu jeszcze czekała mnie »Kronika kulturalna«, zabawna, także rapowana, przez autora słów. Po niej »Mr. Lucyfery« - pyszny pastisz gwiazdora jakże rozpoznawalnego. I »Deszczowy« - toż to hit, pomyślało mi się, a nie wiedziałem, że za moment Radek wywoła jeszcze większy szał sali, i mój, rytmicznym »Sam se leć«. A po chwili rozkołysze skrzydłami »Kolorowego anioła«, i ukoi »Rzeką«" - tak entuzjazmowałem się w tej rubryce w październiku 2005 roku, pisząc, że niektóre z tych piosenek muszą trafić na listy przebojów.

I oto, po pokonaniu rozmaitych przeszkód, płyta jest, a nawet są dwie, bo krążkowi audio towarzyszy DVD; oba nagrane w kwietniu 2010 w Teatrze Rozrywki w Chorzowie. Zmienili się ciut muzycy; teraz poza krakusami Pawłem Piątkiem i Sławomirem Bernym grają Dariusz Bafeltowski oraz Marek Buchowicz (gitara basowa). Niezmiennie 15 piosenek dostarcza takiej radości i przyjemności, jak podczas pierwszego słuchania. Kto lubi również oglądać Radka - włączy i DVD.

Świetna płyta - energetyczna, w sam raz na przedwiośnie, niech rozgrzewa i przybliża ciepłe dni, spędzane najlepiej w domu za miastem. Wyjątkowa płyta. Pieniądze na jej wydanie otrzymał bowiem artysta od swych wielkich fanek, na co dzień lekarek, Doroty Słoniewskiej-Kudłacik oraz Honoraty Magierskiej, które nie mogąc doczekać się piosenek na płycie, zawiązały stowarzyszenie, by organizować koncerty i zebrać potrzebne środki. Sposób to może niezbyt szybki, ale - jak widać - skuteczny. I jaki piękny dowód uznania. "Dom za miastem" kolportowany jest przez internet, jak i po recitalach.

Przeżyłem też ostatnio drugi powrót, takoż za sprawą podwójnego wydawnictwa - CD i DVD. Nazwa wydała mi się jakże znajoma - Super Duo; tak, taki duet gitarowy zachwycał mnie na świnoujskiej FAMIE w 1985 roku, gdziem bawił w roli jurora. Fantastyczny duet zdobył wtedy jedną z nagród, a moja rozmowa z jego muzykami Cezarym Rayem (za pseudonimem skrywał się Cezary Krajewski) oraz Piotrem Soszyńskim ukazała się w "DP". Pożółkły wycinek znalazłem teraz w swych szpargałach. W rok później nabyłem ich czarną płytę "Głuche krokodyle". A teraz - to "Gitarolo", wydane przez Polskie Radio. Z DVD dowiedziałem się, że pierwszy z muzyków nie żyje od kilkunastu lat, niemniej Super Duo powróciło wsparte przez Przemysława Hałuszczaka, znakomitego gitarzystę flamenco i latino, obecnie współpracuje z Grzegorzem Kopalą - gitarzystą, wokalistą, kompozytorem, aranżerem. Mamy zatem Super Duo w trio i takie grono nagrało "Gitarolo". Elementy flamenco, latino, gipsy plus współczesny beat i groove. Melodyjnie, klimatycznie, bezpretensjonalnie. Wspomniani wirtuozi reklamują się jako najszybsze gitary w Polsce! Czy najszybsze - nie wiem. Ale miłe dla ucha - bez wątpienia.

Obu tych płyt można słuchać na przemian. Dodają energii, radości życia. Mnie dodatkowo odświeżyły pamięć, dowodząc, że rzeczy godne uwagi ona przechowuje, co cieszy wobec wyłaniającej się perspektywy, kiedy przyjdzie "skapcanieć i spierniczeć", jak śpiewał dzisiejszy 70-latek Wojciech Młynarski.